PLAN ROZWOJU LOKALNEGO

I. Sytuacja społeczno-gospodarcza i przestrzenna

1. Charakterystyka i historia Lubniewic.

Gmina Lubniewice położona jest w województwie lubuskim, w powiecie sulęcińskim i stanowi jedną z najmniejszych gmin w Polsce. Miasto Lubniewice położone jest na wąskim przesmyku między jeziorami Lubiąż i Krajnik. Najstarsza wzmianka o Lubniewicach zawarta jest w dokumencie księcia Przemysława II z 1287 r. a pierwsze wzmianki o Lubniewicach – mieście pochodzą z 1322 r. Według nich miasto należało wówczas do rodziny Waldów – najstarszego z  niemieckich rodów szlacheckich i pozostawało w ich rękach aż do 1945 r.

 W XVI wieku Lubniewice były osadą z prawem targów  jarmarków, bez murów i umocnień warownych. W 1612 roku zostały całkowicie zniszczone przez pożar, a w połowie XVII wieku pojawili się tu arianie i wówczas ta nieduża osada stała się na kilkadziesiąt lat centrum wspólnoty braci polskich na emigracji.

 Ludność Lubniewic początkowo trudniła się rzemiosłem, jednak od roku 1751 po odkryciu złóż ałunu, zaczęto pracować w kopalni, którą w 1758 roku zniszczyły maszerujące na Brandenburgię wojska rosyjskie. W XVIII wieku rozwinęło się sukiennictwo, wraz z nim hodowla jedwabników i przędzalnia jedwabiu. Na początku XIX wieku uprawiano również chmiel. W 1808 r. Lubniewice otrzymały pełne prawa miejskie. Uzyskały połączenie kolejowe z Gorzowem Wielkopolskim, a w końcu XIX wieku osiedliło się tu wielu Polaków, którzy przyczynili się do odrodzenia na tym terenie katolicyzmu. Na przestrzeni XVII-XVIII w. liczne pożary niszczyły miasto, nawiedziły je również inne klęski np. plaga szarańczy, klęska głodu, które wraz z działaniami wojennymi przyczyniły się do odebrania Lubniewicom w 1945 roku praw miejskich. Działania władz oraz mieszkańców w kierunku poprawienia wizerunku miasta oraz pokazania walorów turystycznych Lubniewic spowodowały, że w 1994 r. Lubniewice wygrały konkurs na „Najbardziej ekologiczną Gminę w Polsce”

a w 1995 r. odzyskały prawa miejskie stając się jednocześnie jednym z najmniejszych miast w Polsce. Na terenie Lubniewic zachowały się dwa zamki. Tzw. „stary zamek” zbudowany został  na miejscu średniowiecznego dworu, przebudowany w stylu neoklasycznym w 1846 roku. Nowy zamek z wieżą widokową usytuowany nad brzegiem jeziora Luiąż został zbudowany również przez Waldowów na pocz XX w

 i był ich siedzibą aż do roku 1945. Świadectwem historii są też znajdujące się w pobliżu Lubniewic pałace w Gliśnie, Jarnatowie i Rogach. Nad południowo-wschodnim brzegiem jeziora wznosi się grodzisko słowiańskie z VII wieku.

2. Uwarunkowania naturalne.

Zgodnie z podziałem administracyjnym gmina Lubniewice należy do województwa lubuskiego, leżącego przy zachodniej granicy kraju. Od północy i wschodu graniczy z gminami Deszczno i Bledzew, na południu i zachodzie z gminami Sulęcin i Krzeszyce. Obszar gminy wynosi 129,997 ha. Aż 70% powierzchni miny stanowią lasy (tj. 8656 ha), użytki rolne to 22% obszaru. Sieć hydrograficzna gminy jest pochodzenia polodowcowego. Większość form wklęsłych, w których obecnie płyną cieki wodne, lub znajdują się wody stojące – jeziora, bagna, to rynny polodowcowe. Z wód powierzchniowych należy wyróżnić: ciek wodny: Lubniewkę, jeziora – Lubniewsko, Lubiąz, Krajnik, Jarnatowskie, Krzywe, Janowiec, Śmierdzące, Rogi oraz wiele mniejszych tzw.„oczek”, które stanowią znaczny element krajobrazowy.
Obszar gminy leży na pograniczu dwóch dzielnic klimatyczno – rolniczych: bydgoskiej – północne rejony gminy i lubuskiej – południowe rejony gminy. Dzielnica lubuska jest cieplejsza od sąsiednich. Wiatry są stosunkowo silne, opady względnie wysokie. Okres wegetacyjny długi od 215 do 220 dni. Klimat gminy jest względnie łagodny i ciepły ale niezbyt wilgotny. Często spotyka się tu opóźnioną wiosnę

 i dłuższą, cieplejszą jesień oraz mało śnieżną zimę. Wszystkie te czynniki oraz duża powierzchnia lasów, jezior, mają wpływ na charakterystyczny mikroklimat, jaki wytwarza się na terenie gminy Lbniewice.